“Waarom is bijna niemand onthutst, van streek of in paniek?
In de wasserette hoor ik de mensen immers praten over de gevaren voor het leven alsof ze wasmiddelen met elkaar aan het vergelijken zijn. Ze keuvelen over de opwarming van de aarde en de nakende ondergang van het aardse bestaan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Onverstoord en nuchter spreken ze over in rook opgaande regenwouden en over dodelijke vervuilingshaarden die de planeet nooit meer verwerken kan. Ze kletsen bij de koffie over het verdwijnen van tientallen levenssoorten per dag en, bij het nemen van een koekje, over het mogelijke einde van de mensheid zelf. Erg verontrustend allemaal. En toch blijft iedereen daar volstrekt bedaard en volkomen kalm bij.” - Daniel Quinn, Ishmael: An Adventure of the Mind and Spirit, Bantam Books, 1992. - Foto: Daniel Clarence Quinn was een Amerikaans auteur, cultuurcriticus, uitgever van educatieve teksten en is vooral bekend geworden met zijn roman Ismaël. (1935 - 2018)
Meer lezen:
0 Opmerkingen
“Ik krijg altijd vragen over de ‘juiste aanpak’ of de ‘correcte manier van doen’ wanneer het over tuinbouwkundige uitdagingen en vraagstukken gaat. Het lijkt wel alsof we ons steeds meer willen vastklampen aan experten die ons snel van de nodige richtlijnen moeten voorzien die we dan slaafs kunnen opvolgen.
Maar zo hoort het helemaal niet te zijn. Persoonlijke ervaring is immers veel belangrijker. En hoe meer je leert, hoe duidelijker het wordt hoe weinig we weten. De juiste antwoorden zijn eerder zeldzaam en bijna altijd veel minder interessant en informatief dan het stellen van de juiste vragen. Er valt vaker veel meer uit je eigen fouten te leren dan uit andermans succes. We maken voortdurend fouten. Niet tweemaal dezelfde fout maken, maakt echter het verschil. Zelfs de grootste specialist, de echte expert, kan zelfs maar een tipje van de sluier van de ongelooflijk subtiele complexiteit van een tuin oplichten. Dus probeer gewoon zelf je begrip te ontsluieren en steun daarbij op je eigen inzichten. Iets voorspoedig kunnen doen groeien is vaak een kwestie van intuïtie en vertrouwen. Vertrouw op je intentie en ontwikkel je intuïtie. Wees aandachtig, let goed op, en langzaam maar zeker zullen kennis en ervaring elkaar beter informeren en meer betekenis kunnen geven aan elke observatie. En zo zal alles steeds beter beginnen bollen. Het is maar al te makkelijk om jezelf de rol van dirigent aan te meten om elke noot en deun van je tuin te willen bepalen. Een meer bescheiden houding lijkt me meer aangewezen, want zelfs de beste tuinier is niet zozeer een dirigent, maar veeleer een kruising tussen een ijverige klusjesman die de lampen vervangt en een toeschouwer die achterover leunt in het beste zitje. Het leven is kort en met momenten absurd en doortrokken van verdriet en pijn. Maar zelfs in lijdzame tijden kan tuinieren onze dagen vullen met vreugde. Tuinen zijn heilzaam. Wanneer je neerslachtig bent en de kop laat hangen, kan een tuin steun en troost bieden. Als je vernederd of verslagen bent, neemt de tuin je in bescherming. Wanneer je eenzaam bent, krijg je er waarachtig en blijvend gezelschap. Ben je moe en uitgeput, schenkt de tuin je verkwikking en rust. Ik heb veel goed geluk gekend in mijn leven door tuinen aan te leggen met iemand van wie ik hou. Dit heeft mij altijd weer doen opbloeien. Je hebt geluk nodig om gelukkig te zijn. Maar als je kunt tuinieren in het leven, vergroot je ongetwijfeld je kansen.” - Monty Don, Down to Earth: Gardening Wisdom, Dorling Kindersley Limited, 2017. - Foto: Montagu Denis Wyatt ‘Monty’ Don, is een Britse tv-presentator, schrijver en spreker over horticultuur en het best bekend van de BBC televisieserie ‘Gardeners' World’. (1955 - )
Meer lezen:
“Leven in een tijdperk van onzekerheid nodigt ons uit om weer meer zelfbewust te worden.
Wanneer onze samenleving gekenmerkt wordt door verwarrende normen en waarden en ons geen duidelijke kijk meer kan bieden op wat we nu zijn en wat we zouden kunnen worden, worden we teruggeworpen op een individuele zoektocht naar onszelf. Wanneer pijnlijke onzekerheid en vertwijfeling ons langs alle kanten tegemoet lijken te komen is het hoog tijd om ons af te vragen of er niet ergens anders een belangrijke bron van betrouwbare en deugdelijke doortastendheid te vinden valt. Misschien zou het vinden van zo’n krachtcentrum in onszelf op langere termijn wel eens de beste bijdrage aan onze samenleving kunnen zijn? Iemand met een kalme, innerlijke krachtdadigheid heeft immers een rustgevend en opbeurend effect op een wankele, twijfelachtige en paniekerige omgeving. Dat is waar we in onzekere tijden het meest nood aan hebben. Niet aan een overrompeling van nieuwe ideeën en voorstellen, hoe belangrijk deze ook zijn, en ook niet aan een waaier van genieën en specialisten die op komen draven, maar aan mensen die er werkelijk voor andere mensen kunnen ‘zijn’ omdat ze een innerlijke kracht in zichzelf én de ander weten te vinden.”
- Rollo May, Man's Search for Himself, Norton Paperback, 1953/2009
Meer lezen:
“Neem een douche en spoel alle sporen weg, de geurtjes en restjes van de nacht die kleefden op je huid.
Spring in je kleren, maak koffie, open de ramen en laat de zon naar binnen schijnen. Draag de dampende kop in beide handen en koester de warmte. Dat kun je nog steeds: warmte voelen. Ga nu aan het werk en tracht je geest helder te houden, richt je aandacht op wat je doet en vliegen er toch al eens ondermijnende en bezorgde bekommernissen bij je naar binnen, neem ze dan snel met diezelfde beide handen beet en werp ze via het open raam weer de weidsheid in, terug van waar ze kwamen. Neem na enkele uren een pauze. Trek je schoenen aan en maak je klaar voor een wandeling in de bijna lege straten rondom je huis. Kijk naar de weinige mensen die er zijn, zie ze gaan, op een drafje of rustig op het gemak. Zie hoe ze glimlachend de omgeving inkijken of met een strakke blik naar de grond onder hun voeten gericht zich naar waar dan ook begeven. Jij bent gewoon één van hen. Niets meer en niets minder. En opeens stelt dat je gerust: het besef dat je erbij hoort, dat jij hier ook deel van uitmaakt en net als de anderen één van de zovelen bent. Keer terug van waar je kwam. Vermijd het warenhuis en de drogisterij. Ga recht naar huis. Trek je schoenen uit, was je handen, je gezicht. Hoor je hoe stil het is? Voel je het kloppen van je hart? Het klopt nog, je leeft. Ga nu weer aan de slag. Je geest is helder en je aandacht gericht op wat je doet. Neem na het afronden van je taken opnieuw een douche en spoel alle sporen weg. De geurtjes en restjes van de dag niet langer op je huid. Drink een groot glas water. Trek de gordijnen van je kamer dicht. Leg je neer en sluit je ogen. Merk je hoe stil het is? Voel je het kloppen van je hart? Het gaat nog, je leeft. Je hebt het gehaald, je bent de dag weer doorgekomen. Dat was gisteren ook al zo en lukt je morgen vast opnieuw. Je doet het goed. Je stelt het wel. Je raakt er goed en wel doorheen.” - Charlotte Eriksson, You're Doing Just Fine: Prose & Poetry from a Past That Was Never Present, Broken Glass Records, 2015. - Foto: Charlotte Eriksson is een Zweedse schrijfster, songwriter, producer, dromer en zoekende wereldzwerver. (1994 - )
Meer lezen:
“Weet je wat ik zal antwoorden als iemand mij zou vragen om mezelf snel en kort te omschrijven?
Dit: ‘??!!’ Want bij mij draait het leven vooral om het overwegen van uitgeroepen vraagtekens. Het lezen van boeken, het observeren van mensen, het heeft allemaal te maken met het willen bevredigen van een groot, overweldigend verlangen om te weten, te begrijpen, om een antwoord te vinden op miljoenen vragen. Met mondjesmaat worden de antwoorden onthuld, worden vele dingen verklaard, maar bovenal worden ze benoemd en beschreven waardoor mijn rusteloosheid tot bedaren kan worden gebracht. Maar pas wanneer ik zelf uitgesproken ben kan ik weer vrolijk in mijn handen klappen bij het zien van de vele verrassingen die de wereld voor mij in petto heeft en kan ik extatisch van de ene verbazing in de andere vallen. Hoewel ik dus enerzijds de dwangmatige neiging heb om gepassioneerd en verwachtingsvol mijn ongebreidelde nieuwsgierigheid te bevredigen, beschik ik anderzijds toch ook weer over het vrije vermogen om verrast te zijn en kan ik, telkens wanneer ik een toevallige ontdekking doe, me met voldoening blijven verwonderen en verbazen. Die eerste neiging zou van mij een filosoof, een cynicus of misschien zelfs een kritische komiek kunnen maken, maar gelukkig haalt het vermogen van verwondering al te doordachte conclusies en fundamenten steeds weer onderuit zodat ik me elke dag opnieuw kan verheugen over het simpele feit dat ik ook maar gewoon een mens ben!” - Anaïs Nin, ‘The Early Diary of Anaïs Nin, Vol. 2: 1920-1923’, Harvest Book, 1982. - Foto: Angela Anaïs Juana Antolina Rosa Edelmira Nin y Culmell was een Frans-Cubaanse schrijfster en essayist, voornamelijk bekend om haar dagboeken en erotische literatuur. Ze was bevriend met vele schrijvers, kunstenaars en psychoanalytici. (1903- 1977)
Meer lezen:
“Mijn naam is Sherlock Holmes. Weten wat andere mensen niet weten, is mijn werk.
Ik ga ervan uit dat iemands brein aanvankelijk een kleine, lege zolderkamer is die je alleen maar op moet vullen met spullen waarvoor je echt gekozen hebt. Enkel een dwaas verzamelt alles wat hij tegenkomt zodat de kennis die voor hem nuttig had kunnen zijn, in het slechtste geval onder al het andere bedolven raakt, of in het beste geval verward wordt met een heleboel andere dingen. De bekwame werkkracht daarentegen is heel behoedzaam en selectief met wat hij naar zijn hersenkamer brengt. Hij verzamelt enkel wat hem zou kunnen helpen bij het uitvoeren van zijn huidig werk. Hij heeft met andere worden een grote, goed geordende verzameling hulpmiddelen in voorraad waar hij vrij over kan beschikken wanneer dat nodig is. Maar omdat die kleine bovenkamer nu eenmaal geen elastische wanden heeft die voortdurend uitzetten om alles te herbergen wat eens nuttig was, moet men zich zo nu en dan van eerder opgedane kennis kunnen ontdoen. Het is daarbij echter van het grootste belang dat enkel de waardeloze elementen in de vergeetput gekieperd worden en niet de waardevolle.” - Arthur Conan Doyle, A Study in Scarlet, Ward Lock & Co, 1887/2013. - Foto: Sir Arthur Ignatius Conan Doyle was een Brits arts en schrijver van verhalen over de detective Sherlock Holmes en zijn assistent Dr. Watson. (1859 – 1930)
Meer lezen:
“Diep vanbinnen, in de kern van je wezen, kun je een heilzame bron van stilte vinden waaruit je een onwankelbaar vertrouwen in de wetten van het universum en een ijzersterke levenskracht kunt putten.
Maar omdat ze zo diep verborgen ligt hebben we geduld en doorzettingsvermogen nodig om haar te vinden. Deze diepe stilte heeft een eigen melodie, een ongekende en serene welluidendheid die veelal overstemd wordt door de schreeuwerige klanken van onenigheid in de wereld om ons heen. Het is niet nutteloos, impulsief of gemakzuchtig om even te willen ontsnappen aan de herrie van alledag en je toevlucht te nemen tot de stilte. Integendeel, het is noodzakelijk en essentieel. De stilte in onszelf biedt ons immers betere gelegenheden om kennis te maken met intuïtieve aanwijzingen, bemoedigingen, waarschuwingen, lessen, adviezen en inspiraties. Bewust de stilte opzoeken is een weldaad voor geest en lichaam, het kan mentale spanningen oplossen en negatieve emoties doen verdwijnen. Dus wanneer het maar al te hectisch wordt om je heen en er maar geen einde lijkt te komen aan drukte of moeilijkheden, keer dan even in jezelf, zoek je stilte op, geef je een poosje over aan haar stilzwijgen en wacht geduldig op een innerlijk teken van verheldering of een herstel van je energie. Want alles wat je werkelijk nodig hebt huist in jezelf, in je eigen, heldere bewustzijn dat paradoxaal genoeg, enkel veelzeggend kan zijn in de betekenisvolle sereniteit van de stilte.” - Paul Brunton, The Notebooks of Paul Brunton, Larson Publications 1984. - Foto: Paul Brunton, was het pseudoniem van Raphael Hurst. Hij was een Britse filosoof, mysticus en wereldreiziger. Hij is vooral bekend geworden door het populariseren van het neo-hindoeïsme en de westerse esoterie. (1898-1981)
Meer lezen:
“Dit heb ik alvast geleerd: dat als je een lijn overschrijdt en er niets gebeurt, de lijn elke betekenis verliest.
Het is net zoals dat oude raadsel over een omvallende boom in een bos, en de vraag of dat geluid maakt als er niemand in de buurt is om het te horen. Steeds verder en verder verleg je de grens en elke keer ga je daar weer over. Dat is hoe mensen uiteindelijk over de rand van de aarde stappen. Je zou verbaasd zijn hoe gemakkelijk het is om uit je constellatie te breken en naar een plek te schieten waar niemand je kan raken. Om jezelf te verliezen - om te verdwalen. Of misschien verrast je dat niet eens. Misschien wist je dat al. En kan ik alleen nog maar zeggen dat ik dat jammer vind.” - Lauren Oliver, Before I Fall, HarperCollins, 2010. - Foto: Lauren Oliver is een Amerikaanse auteur van talloze romans voor jongvolwassenen waaronder Paniek en de Delirium-trilogie. (1982 - )
Meer lezen:
“Als je dit leest, is deze waarschuwing voor jou: elk woord dat je van dit waardeloze stukje tekst leest, kost je een seconde van je leven.
Heb je geen betere dingen te doen? Is je leven zo wezenloos en leeg dat je werkelijk geen andere manieren kunt bedenken om dit moment te benutten? Of ben je zo onder de indruk geraakt van gezaghebbende persoonlijkheden dat je maar wat graag geloof en waarde hecht aan wat zij je te vertellen hebben? Lees je alles wat je verondersteld wordt te lezen? Denk je voortdurend aan wat je verondersteld wordt te denken? Koop je alles wat je verondersteld wordt te moeten kopen? Wel dan, stap uit je cocon, ga weg van je scherm en ontmoet een levend wezen. Stop met dat buitensporig gewinkel en gemasturbeer. Stop met sterven en begin een leven. Bewijs dat je het wil. Want als jij je eigen leven niet opeist en gestalte geeft, word je het zoveelste niemendalletje in een of andere statistiek. Je bent gewaarschuwd.” - Chuck Palahniuk, Fight Club, W. W. Norton, 1996. - Foto: Charles Michael ‘Chuck’ Palahniuk is een Amerikaans satirisch romanschrijver en freelance journalist van Oekraïense afkomst. Hij is vooral bekend door zijn roman Fight Club, die later verfilmd werd door regisseur David Fincher. (1962 - )
Meer lezen:
“Op een of andere manier ben ik emotioneel van alles en iedereen verwijderd geraakt.
En waar ik echt naar op zoek was daar in die donkere stegen van het verstand - de laatste verdomde plek waar ik het trouwens ooit zou kunnen vinden - was een manier waarop ik mezelf emotioneel weer met andere mensen kon verbinden, terwijl ik toch nog steeds mijn intellectuele vrijheid zou kunnen behouden. Want ik heb geleerd dat intelligentie alleen niets te betekenen heeft. Hier, op de universiteit van onze wereld, zijn intelligentie, onderwijs en kennis allemaal grote idolen geworden. Maar ik weet nu dat er één ding is dat we allemaal over het hoofd hebben gezien: dat intelligentie en onderwijs geen cent waard zijn wanneer ze niet met menselijke genegenheid samengaan. Begrijp me niet verkeerd want intelligentie is een van de grootste menselijke gaven die we bezitten. Maar het komt maar al te vaak voor dat een zoektocht naar kennis het vinden van liefde in de weg staat. Kennis die niet in staat is om affectie te geven en te ontvangen leidt tot mentale en morele afbraak, tot neuroses en psychoses. En ik weet niet wat het ergst is: niet weten wat je bent en gelukkig zijn, of worden wat je altijd al zijn wilde en je alleen en verlaten voelen.” - Daniel Keyes, Flowers for Algernon, Mariner Books, 1959/2005. - Foto: Daniel Keyes was een Amerikaanse schrijver die bekendheid verwierf met zijn bekroonde ‘Flowers for Algernon – Het Genie in de Muizenval’ roman. (1927-2014)
Meer lezen:
“Dieren volgen van nature geen onevenwichtige roedelleiders, enkel mensen promoten, bewonderen en imiteren instabiliteit.
Alleen mensen hebben leiders die niet alleen kunnen liegen maar daar ook zonder al teveel boe of bah mee mogen wegkomen. De meeste wereldleiders zijn vandaag de dag nog maar nauwelijks een toonbeeld van stabiliteit. En al weten hun volgelingen en onderdanen dat misschien niet meer, Moeder Natuur is nog steeds niet zo simpel om de tuin te leiden door boze, gefrustreerde, jaloerse, koppige en rivaliserende energie, zelfs niet wanneer die schuilgaat achter de publieke, minzame glimlach van een machthebber. En dat komt omdat alle dieren instinctief best nog weten hoe evenwichtige energie werkelijk voelt en te herkennen valt. Hoewel een hond dus niet kan inschatten hoe intelligent, rijk, machtig of populair een mens is, en al helemaal niet onder de indruk raakt van diploma’s, onderscheidingen en verwezenlijkingen van zijn baasje, weet hij toch feilloos en perfect een evenwichtig mens van een labiele persoon te onderscheiden. Wij mensen echter, lijken dat natuurlijk vermogen maar al te vaak te negeren en blijven de onstabiele energie van onze leiders volgzaam ophemelen en bewonderen, en dat zou misschien wel eens een van de belangrijkste redenen kunnen zijn waarom we nog steeds niet in een meer vreedzame, evenwichtige wereld leven…” - Cesar Millan, Be the Pack Leader: Use Cesar’s way to transform your dog . . . and your life, Harmony Books, 2007. - Foto: Cesar Millan is een Mexicaans-Amerikaans hondenpsycholoog. (1969- )
Meer lezen:
“In onze zoektocht naar ‘heelheid’ is het belangrijk dat we niet alleen het goede maar ook het minder goede in onszelf omarmen. We mogen wat we niet zo leuk vinden aan onszelf en waar we ons veelal voor schamen niet langer vermijden en negeren door ons enkel te richten op waar we trots en fier over zijn.
Als ik mijn leven echt helemaal voor zichzelf wil laten spreken dan kan het niet enkel over die dingen gaan die ik graag horen wil en met plezier met anderen wil delen, maar moet het ook in alle vrijheid kunnen spreken over de dingen die ik niet graag te horen krijg en veel liever voor mijzelf wil houden. Luister daarom eerst eens goed naar wat het leven werkelijk met jou van plan is, voordat jij het vol bravoure gaat vertellen wat je ermee aanvangen wil. Laat je leven zich eerst uitspreken over welke waarheden je echt belichaamt en welke waarden je daadwerkelijk vertegenwoordigt, voordat jij de mond vol gaat hebben van de ogenschijnlijk grote waarheden en waarden die jij wil gaan verkondigen. Ons leven draait niet om onze sterke, deugdzame kwaliteiten alleen, maar gaat ook over de grenzen van onze geloofwaardigheid, over onze misstappen en duistere kantjes. Door oprecht de veelzijdigheid van ons levensverhaal te erkennen, kunnen we weer ‘geheeld’ worden, maar ‘heel’ betekent niet hetzelfde als ‘perfect’. Het betekent dat we openhartiger en eerlijker worden wanneer we alles van onszelf weer helemaal onder ogen durven zien. En als we nu met z’n allen werkelijk samen willen leven en samen een groter geheel willen zijn, dienen we iets te doen dat tegen onze huidige cultuur ingaat, namelijk: ook over ons innerlijk leven vrijuit met elkaar gaan spreken. Best wel risicovol in een samenleving die nog steeds bang lijkt te zijn voor persoonlijke intimiteit en liever een veilige afstand wenst te bewaren door zich eenzijdig op de technische, abstracte en objectieve aspecten van het leven te focussen.” - Parker J. Palmer, Let Your Life Speak: Listening for the Voice of Vocation, Jossey-Bass, 1999. - Foto: Parker Jay Palmer is een Amerikaans auteur, onderwijzer en activist die thema's rond onderwijs, gemeenschap, leiderschap, spiritualiteit en sociale verandering onderzoekt. (1939 - )
Meer lezen:
“Plots werd het me helemaal duidelijk.
In je kindertijd is er vreugde, wordt er veel gelachen en is er vertrouwen. Vertrouwen in je medemens. Wanneer je volwassen wordt groeit de argwaan, de boosheid en de angst. Mochten kinderen de wereld regeren dan zou het er veel vrolijker aan toe gaan. Maar volwassenen delen de lakens uit en dus is er vijandigheid, oorlog en een eindeloze drang naar vernietiging. Volwassenen die de boel in handen nemen, maken er maar al te vaak een nog grotere puinhoop van, verwekken dan vlug een nieuwe generatie en verkondigen vervolgens zonder schroom dat kinderen de hoop van de toekomst zijn. En ze hebben gelijk, kinderen zijn de hoopvolle toekomst van morgen. Maar volwassenen zijn de ‘verdoemers’ van vandaag en voeden kinderen op naar hun evenbeeld, zodat volwassen worden toch vooral synoniem blijft staan voor: alle hoop de nek omwringen.”
Meer lezen:
“De meest hopeloze slachtoffers van mentale ziektebeelden worden door de samenleving echter als meest normaal aanzien.
Ze worden als perfect normaal beschouwd omdat ze zo goed zijn aangepast aan onze verknipte manier van leven. Hun eigen stem, de ontwikkeling van hun onderscheidingsvermogen, is immers reeds vroeg in hun leven tot zwijgen gebracht, zodat ze niet eens meer willen worstelen of lijden, of neurotische symptomen kunnen ontwikkelen zoals zelfbewuste mensen dat doen. Ze zijn met andere woorden volkomen normaal in relatie tot een abnormale, ziekmakende samenleving waaraan ze zich zo perfect mogelijk hebben aangepast. En het zijn deze miljoenen abnormaal ‘normale’ mensen, die zonder noemenswaardige problemen in zo’n samenleving kunnen leven. Maar mochten ze daarentegen nog over voldoende zelfkritisch onderscheidingsvermogen hebben beschikt, zouden ze zich daar normaal gezien nooit zo makkelijk en klakkeloos aan hebben aangepast.” - Aldous Huxley, Brave New World Revisited, Vintage Classics, 1958/2004. - Foto: Aldous Leonard Huxley was een Engels-Amerikaanse schrijver en filosoof, geïnteresseerd in filosofische mystiek en de universele overeenkomsten tussen westerse en oosterse wijsheidstradities. (1894 - 1963)
Meer lezen:
“Breng je geest tot rust en laat ‘m niet alleen de immense schoonheid van de wereld aanschouwen, maar ook de vele schatten die daarin verborgen liggen ontdekken.
Alles wat je in je hebt, alles waar je hart naar verlangt, alles waar de Natuur jou mee uitgerust heeft, ligt ergens in het grote geheel op jou te wachten. Dat, of hun tegendeel. Het zal je zeker en vast toekomen, maar niet voordat het juiste moment daar is. Geen huilende klaagzang of koortsachtig gezoek kan daar iets aan veranderen. Het heeft geen enkele zin dat spel te spelen. Sproei het kostbare, stromende levenswater van je geest niet roekeloos in het rond zodat je niet verandert in een verloren en opgedroogde bron ergens in een dorre en alles verdampende woestenij. Leidt het daarentegen af om er een klein waterbekken mee te vullen en wacht geduldig tot elke beweging, zo stil en roerloos geworden is, zo rustig, zuiver en glashelder als een spiegel. Eindelijk zal je er dan het onmetelijke, uitgestrekte hemelruim in al haar vredige schoonheid in weerspiegeld kunnen zien, en de antilope die vanachter de eens zo grote, onoverkomelijke bergen tevoorschijn springt om zichzelf in jouw waterspiegel te bewonderen, en de leeuw om er zijn trotse dorst te lessen. En ook de Liefde zelf zal zich na een tijdje laten zien en zich naar je toe buigen om in jouw ogen naar haar eigen, loepzuivere, spiegelbeeld te komen kijken.” - Edward Carpenter, Towards Democracy: Complete Edition, Andesite Press, 1905/2017. - Edward Carpenter was een socialist, dichter, filosoof, en een van de eerste activisten voor homorechten in Groot-Brittannië. (1844-1929)
Meer lezen:
“Vissen schept tijd om de dingen te overdenken of net redenen om dat niet te doen.
Als je de deugd van geduld bezit, is een uur of twee op jezelf zijn ruim voldoende om alles wat je over de grote levensthema’s geleerd hebt te overzien. Net genoeg tijd om te beseffen dat elke veralgemening zich veelal tegenover een mozaïek van uitzonderingen geplaatst ziet en dat er maar weinig grotere waarheden meer te vinden zijn. Ondertussen voel je de wind keren en de temperatuur veranderen. Eigenlijk zou je ook gewoon kunnen besluiten om tegenwoordig te zijn en een paar feiten over de drijvende wolken gaan observeren. Vissen is als het ware mediteren op het ritme van een wassend tij, een seizoen, een jaargetijde, de stromingen van het leven. Ik vis om de dieperliggende betekenis van al die levensmysteries in te halen, om in de buurt van dat wat mooi is te kunnen komen en om mezelf gerust te stellen dat de wereld wel zal blijven draaien. Ik vis om een deel van mijn verdriet weg te wassen en om de tevredenheid die we zo klakkeloos verkwisten terug te vinden. Ik vis om me zo nu en dan in die buitengewoon weldadige levensvijver vol energie te kunnen onderdompelen en om dobberend mee te deinen op het epische ritme van haar bewegingen. Kortom, ik vis om wat van die energie te kunnen stelen en te voelen.”
“Als je naar de wereld kijkt kun je maar al te makkelijk met een gevoel van wanhoop over de menselijke aard opgezadeld worden.
Het lijkt haast onmogelijk om de diep verankerde problemen van de mensheid, zoals misdaad, armoede, drugsmisbruik, vooroordelen en geweld, op te lossen. De echte problemen lijken eeuwig voort te duren en omdat ze eindeloos van generatie op generatie overgedragen worden, hebben ze de neiging om ook steeds erger te worden. Maar probeer je nu eens een andere soort samenleving voor te stellen, eentje waarin mensen met wederzijds respect en zorgzaamheid met elkaar samenwerken om een beter leven te creëren voor iedereen in de gemeenschap. Stel je bedrijven voor die creativiteit en samenwerking meer waarderen dan egotripperij en hebzucht. Wie zou nou niet willen leven in een wereld waar vrede heerst, waar gemeenschappen elkaar ondersteunen en waar een diepe toewijding aan de dag gelegd wordt voor het creëren van vrijheid, geluk en kansen voor iedereen? Kijk nu eens naar je eigen leven. Misschien heb jij ook wat issues die net zo onoplosbaar lijken als de grote wereldproblemen. En misschien heb je, omdat jij je relaties nu eenmaal echt een kans van slagen wil geven, beter wil presteren op je werk, een effectievere ouder wil zijn en echt van je leven wil kunnen genieten, eerlijke pogingen ondernomen om door middel van therapie, zelfhulpprogramma's of andere methoden positieve veranderingen door te voeren. En misschien heb je daarbij moeten vaststellen dat wat je ook probeert, je steeds maar weer blijft terugglijden in aloude patronen waardoor jij je nauwelijks meer kunt voorstellen wat je nog meer zou kunnen doen. Waarom kun je, met andere woorden, maar zelden op een consequente manier bereiken wat je aanvankelijk voor mogelijk had geacht? Een beangstigende vaststelling, is het niet? Temeer omdat je jezelf nu ook het volgende begint af te vragen: ‘Wat is er mis met mij? Wat is er mis met de wereld? En is er werkelijk iets dat ik daaraan kan doen?’ Raak nog niet in paniek, maar wat jouw antwoorden op deze prangende vragen ook mogen zijn, jouw leven zal vooral gevormd worden in overeenstemming met de mate van geloof dat jij aan elk van deze antwoorden hecht.” - Morty Lefkoe, Re-Create Your Life: transforming yourself and your world with the Lefkoe Method, DMI Publishing, 1997. - Foto: Morty Lefkoe was de oprichter van het Lefkoe-Instituut. Als bedrijfsadviseur merkte hij dat organisaties die hem in dienst namen en voor zijn advies betaalden, zijn raadgevingen nauwelijks opvolgden. Andere consultants kenden hetzelfde probleem: mensen leken zich tegen verandering te verzetten. Morty loste dit probleem op door zijn eigen ‘je-wordt-waar-je-in- gelooft-technieken’ te creëren. (1937 - 2015) “Laten we stellen dat ik me druk maak en dat het me erg raakt. Ik zet mijn leven op zijn kop, ga met de fiets naar het werk, leg een grote tuin aan, zet de thermostaat af, ruil de droogkast in voor een wasdraad, vervang de stationwagen door een elektrisch model, eet geen rundsvlees meer en ga voor mijn aankopen volledig lokaal. In theorie zou ik dat allemaal kunnen doen, maar welk punt zou ik daar mee maken als ik heel goed weet dat er ergens op de wereld een soort van boze tweeling-versie van mij leeft, een dubbelganger met een grote koolstofvoetafdruk die maar wat graag elk stuk vlees wil verorberen dat ik me plichtsbewust ontzeg en met evenveel plezier de koolstofdioxide die ik niet langer wens uit te stoten, de atmosfeer inblaast. Dus welk verschil maakt de moeite die ik doe nou precies? Nu, op de vraag of ik pessimistisch dan wel optimistisch over de toekomst ben, antwoord ik altijd hetzelfde: als je naar de wetenschappelijke bewijzen kijkt over wat er op aarde gebeurt en niet pessimistisch bent, begrijp je er geen snars van. Maar als je de mensen ontmoet die effectief aan de slag zijn om de duurzaamheid van de aarde en het leven van de armen te verbeteren, en je daar niet optimistisch van wordt, ben je ronduit harteloos. Wat ik overal in de wereld zie gebeuren, is dat gewone mensen bereid zijn om aan wanhoop, macht en onberekenbare tegenslagen het hoofd te bieden, al was het maar om een vleugje van medeleven, gerechtigheid en schoonheid in en voor deze wereld terug te winnen. En ik geloof dat deze beweging zal zegevieren. Daarmee bedoel ik niet dat zij iets of iemand anders met geweld zal veroveren, schade zal toebrengen of verslaan. Integendeel. Ik bedoel dat de manier van denken waaruit de doelstellingen van de beweging voortkomen, de overhand zal krijgen. Het zal weldra ook de meeste instellingen beïnvloeden en informeren, maar voor het zover is, zal het eerst een voldoende aantal mensen op de been brengen die bewust komaf willen maken met de eeuwenoude vicieuze cirkel van waanzinnig zelfvernietigend gedrag. Sommigen zeggen dat het te laat is, maar mensen veranderen nauwelijks wanneer ze zich op hun gemak voelen. Helen Keller legde de knagende angsten voor chronisch slecht nieuws naast zich neer toen ze verklaarde: 'Ik ben blij dat ik in zo'n buitengewoon verontrustende tijd mag leven!' In zo'n tijd wordt de geschiedenis opgeschort en het anders zo voorspelbare verloop verandert in een open einde. Het zal de middernachtelijke klokslag zijn die de rest van ons leven zal bepalen. Mijn hoop op de veerkracht van de menselijke natuur wordt uitgedaagd door de ernst van onze milieusituaties en sociale toestanden. Maar als we al onze aandacht gaan blijven besteden aan wat er mis is, zullen we de boot missen. In de chaos die de wereld overspoelt gaat net een hoopvolle toekomst schuil omdat de restanten van het verleden voor onze ogen aan het uiteenvallen zijn. Als dat moeilijk te geloven is, neem dan eens een hele winter vrij om te bekijken wat er nodig is om een enkele lente te creëren. Het is nog niet te laat voor ‘s werelds grootste instellingen en bedrijven om mee te doen aan het redden van de planeet, maar de samenwerking moet allesomvattend en globaal zijn. De ‘Hulp Gezocht’-borden zijn overal. Alle mensen en instellingen, waaronder bedrijven, overheden, scholen, religieuze organisaties en belangenverenigingen, moeten opnieuw van het leven leren en de wereld van onderuit, op basis van de fundamenten van ecologie en rechtvaardigheid, gaan bekijken en benaderen. Ecologisch herstel is buitengewoon eenvoudig en bestaat uit het verwijderen van alles wat het organisme verhindert om zichzelf te genezen. Met sociaal herstel is het niet anders. We hebben het hart, de kennis, het geld en de zin om het sociale en ecologische weefsel te optimaliseren. Het is hoog tijd om al wat schadelijk is de laan uit te sturen. Miljoenen begeleiders zijn hier om de nachtmerries van heerschappij en de schandelijke misdaden van oorlog op mensen en plaatsen te transformeren. Wij zijn zowel de overtreders als de vergevers. ‘Wij’ betekent ieder van ons, iedereen. En er kan geen groene beweging zijn tenzij er ook een zwarte, bruine en koperen beweging is. Want wat nog schadelijker is, huist binnenin onszelf: de opeengestapelde kwetsuren uit het verleden, het verdriet, de schaamte, het bedrog en de schande die elke cultuur deelt en, net als DNA, aan iedereen wordt doorgegeven; onze geschiedenis van hebzucht en geweld. Het leidt geen twijfel dat de milieubeweging erg cruciaal is voor onze overleving. Ons huis staat letterlijk in brand, en het is niet meer dan logisch dat milieuactivisten verwachten dat de beweging voor sociale rechtvaardigheid mee in de milieu-bus stapt. Maar het omgekeerde is eigenlijk waar: de enige manier om dit vuur te doven is door in de sociale rechtvaardigheids-bus te stappen en onze wonden te helen, want uiteindelijk is er maar één bus. Gewapend met dat groeiende, innerlijke besef kunnen we alles wat schadelijk is en van buitenaf op ons afkomt, aanpakken. Wat ons daarbij zal leiden is een levende intelligentie die elke seconde wonderen schept en uitgedragen wordt door een beweging zonder naam.” - Paul Hawken, Drawdown: The Most Comprehensive Plan Ever Proposed to Reverse Global Warming,’ Penguin Books, 2017 and ‘Blessed Unrest: How the Largest Movement in the World Came Into Being and Why No One Saw It Coming,’ Viking Press, 2007. - Foto: Paul Gerard Hawken is een Amerikaanse milieuactivist, ondernemer, auteur en activist. Momenteel is hij uitvoerend directeur van Project Drawdown, een organisatie die werkt aan het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen om de drastische klimaatverandering tegen te gaan. (1946 - ) https://www.drawdown.org/ "Ik vroeg me af hoe bepalend dit moment voor ons zou zijn. In welke mate was ons leven gebaseerd op onbedachtzame toevalligheden en hoeveel was er werkelijk voortgekomen uit bewust genomen beslissingen en gemaakte keuzes? Het deed me nadenken. Hoe was het bijvoorbeeld mogelijk dat kleine toevallige gebeurtenissen een wereld van verschil konden maken? En als gelukkige toevalligheden al grote veranderingen teweeg konden brengen, zouden kleine misstappen dan gelijkaardige, drastische effecten kunnen hebben? Ik vroeg het me gewoon af." - Aditi Khorana, ‘Mirror in the Sky,’ Razorbill, 2017. - Foto: Aditi Khorana is een Amerikaans-Indische auteur die haar schaarse vrije tijd het liefst spendeert aan lezen, wandelen en het bewonderen van architecturale hoogstandjes. “De aarde moet niet langer worden opgedeeld in honderden verschillende eenheden, elk bewoond door een zelf gedefinieerd deel van de mensheid dat haar eigen welzijn en ‘nationale veiligheid’ belangrijker acht dan dat van de anderen. Ik ben voor culturele diversiteit en zou graag elke herkenbare groep haar eigen culturele erfgoed zien waarderen. Maar zo’n beleving dient wel beschaafd en goedaardig te blijven. Ik ben er echter tegen wanneer zou blijken dat elke groep daardoor de ‘anderen’ uitsluit en veracht en er op belust is hen uit te roeien. Ik ben tegen elke kleine zelf-gedefinieerde groepering die zich bewapent om haar eigendunk op te blazen en vooroordelen op te dringen. Momenteel wordt de aarde geconfronteerd met ernstige milieuproblemen die de planeet als leefbare wereld bedreigen en die weleens de naderende vernietiging van de beschaving zouden kunnen betekenen. De mensheid kan het zich daarom niet langer veroorloven om haar kapitaal en energie te verspillen aan eindeloze, zinloze ruzies tussen verschillende groeperingen en partijen. Er zou veeleer een gevoel van globalisme moeten ontstaan, een wereldwijde economische, politieke en culturele integratie, waarin de wereld zich verenigt om de echte problemen waarmee we allemaal worden geconfronteerd aan te pakken. Kan dat ooit gebeuren en kan de mensheid overleven? Enkel wanneer we inzien dat er in feite geen naties zijn! Er is alleen de mensheid. En als we dat niet snel genoeg gaan begrijpen, zullen er weldra geen nationale beschavingen meer zijn, omdat er ook geen mensheid meer overblijft om hen te bevolken.” - Isaac Asimov, 'I. Asimov: A Memoir ', Bantam books, 1995. - Foto: Isaac Asimov, was een Amerikaanse schrijver en hoogleraar biochemie aan de universiteit van Boston. Hij stond bekend om zijn werken van science fiction en populaire wetenschap. (1920-1992) ‘Ik weet niet meer welke impuls me het sterkst heeft aangespoord om zelf te beginnen denken: de oorspronkelijke honger naar kennis of de drang om met mensen te communiceren. Kennis komt immers pas werkelijk tot volle bloei door de banden die het met andere mensen kan smeden en toch was de drang om werkelijk contact met een ander menselijk wezen te maken, bijzonder moeilijk te bevredigen. Zo raakte ik maar al te vaak van slag door het gebrek aan wederzijds begrip en werd als het ware voortdurend verlamd door elke verzoeningspoging die telkens weer eerst ondernomen moest worden omdat de begripsverwarringen die in vorige contacten ontstaan waren nog niet volledig opgehelderd bleken. Reeds vroeg in mijn leven, en later steeds weer opnieuw, werd ik dus met stomheid geslagen door de onbuigzame ontoegankelijkheid van mensen en hun onvermogen om nog maar gewoon naar redeneringen te luisteren, door hun miskenning van de feiten, door hun onverschilligheid die elke discussie in de kiem smoorde, door hun verdedigende houding die je meteen op een afstand hield en op het beslissingsmoment ook geen enkele toenaderingspoging meer toeliet, en ten slotte door hun schaamteloosheid waarmee ze hun eigen ziel zonder enige terughoudendheid open en bloot etaleerden, alsof er niemand anders aanwezig was. Zelfs op momenten dat er meteen overeenstemming leek te zijn, bleef ik ontevreden op mijn honger zitten, omdat de instemming veelal niet gebaseerd was op een werkelijk inzicht, maar op het zich overgeven aan een overreding en dus louter een gevolg was van een al te vriendelijke en hoffelijke samenwerking en geen werkelijke ontmoeting tussen twee vanuit zichzelf denkende individuen. Natuurlijk kon ik heus wel genieten van de algemene vriendschappelijkheid die er onder mensen kan bestaan, maar toch was er steeds dat gevoel van vervreemding, alsof we steevast in verschillende werelden leefden. Langzaamaan groeide er hierdoor, vanaf mijn jeugdjaren, een besef van eenzaamheid in mij op. Een soort eenzaamheid die ik bijzonder schadelijk en ongezond vond omdat ze zichzelf in de sociale omgang uit de weg bleef gaan door vele, zogenaamde, ‘vriendschappen’ te sluiten. Zelf hunkerde ik echter vanuit heel mijn wezen naar een werkelijke, open communicatie met anderen en besloot dat wanneer deze open en nooit te stuiten communicatiedrang zelfs maar met één mens mogelijk zou zijn, toch alles bereikt kon worden. En het succes van deze hachelijke en zeldzame onderneming zou ik dan afmeten aan de hand van iemands bereidheid om, in alle openheid, werkelijk met een ander menselijk wezen te communiceren, net zoals het falen ervan aangetoond kon worden door het verdriet dat gevoeld werd wanneer zo’n manier van communiceren volledig mislukte. Neen, een louter vriendschappelijke en gezellige woordenwisseling kon mij niet langer bekoren, enkel de constante drang naar een totale openbaring kon mij nog werkelijk tot communiceren bewegen.” - Karl Jaspers, in ‘On My Philosophy, from Existentialism from Dostoevsky to Sartre,’ uitgegeven door Walter Kaufmann, Penguin Books, 1956/1975. - Foto: Karl Theodor Jaspers was een Duits-Zwitserse psychiater die ook als filosoof een sterke invloed had op het moderne denken. Hij was een van de meest vooraanstaande vertegenwoordigers van het existentialisme, hoewel hij het daar zelf niet zo mee eens was. (1883 – 1969) “Elk levend wezen heeft, vanuit een kosmisch perspectief gezien, gewoon ongelofelijk veel geluk gehad. De meeste organismen, 90 procent en meer, konden immers geen levensvatbare nakomelingen voortbrengen, dit in tegenstelling tot jouw voorouders die in een lange levenslijn zelfs teruggaan tot het begin van het leven op aarde, en dus de ‘normale’ gang van zaken niet gevolgd hebben. Jij komt met andere woorden voort uit een ononderbroken reeks van winnaars die duizenden generaties teruggaan in de tijd. En die winnaars waren, in elke generatie, de gelukkigste van de gelukkigen, ze waren stuk voor stuk één uit de duizend of zelfs één uit een miljoen. Dus hoe ongelukkig jij je soms ook mag voelen, jouw aanwezigheid op deze planeet is desalniettemin het levende bewijs van de grote portie geluk die met jouw bestaan gepaard gaat. Bovendien, als je de complexiteit van de wereld, zowel de glorie als de gruwel, kunt benaderen met een houding van bescheiden nieuwsgierigheid, en kunt erkennen dat hoe diep je ook in de werkelijkheid hebt gekeken, je eigenlijk alleen maar aan de oppervlakte gekrabbeld hebt, zal je werelden in werelden kunnen ontdekken, schoonheden die je eerder niet voor mogelijk had kunnen houden. En als je dat doet, zullen je eigen, grote en kleine zorgen tot hun juiste proporties herleid worden en niet meer zo belangrijk lijken binnen het grotere mirakel van het bestaan. Tuurlijk, het is geen eenvoudige oefening om die miraculeuze visie op de wereld te bewaren, terwijl je het hoofd boven water probeert te houden of te kampen hebt met de eisen en de problemen van alledag. Maar het is zeker de moeite waard om het op z’n minst eens te proberen. Want als je gecentreerd en geëngageerd kunt blijven, zullen zelfs de moeilijkste uitdagingen makkelijker worden, je zal sneller de juiste oplossingen en woorden weten te vinden en je daardoor beter in je vel gaan voelen. Dat is, voor mij althans, het geheim van de zogenaamde ‘spiritualiteit’ en heeft in de verste verte niets met het geloof in een onsterfelijke ziel te maken, maar alles met het kunnen en mogen beleven van de alledaagse wonderlijkheid van het leven zelf.” - Daniel C. Dennett, 'Freedom Evolumes', Viking Press, 2003 en 'Breaking the Spell: Religion as a Natural Phenomenon', Viking Press, 2006. - Foto: Daniel Clement Dennett III, is een Amerikaanse filosoof, schrijver en cognitief wetenschapper. (1942 - ) “Van niemand kan verwacht worden dat hij/zij in zijn/haar eentje de hele waarheid van het universum begrijpt. Elke denker doet zijn deel en enkel door de dynamiek van onenigheid en eensgezindheid tussen vele geesten wordt de waarheid ontdekt en gepolijst. Maar magie moet echter net als wetenschap altijd pragmatisch in haar beoordelingen zijn. Hoe aanlokkelijk een hypothese ook mag lijken, hoe intellectueel bevredigend een formulering, of hoe inspirerend een concept ook mag zijn, als het - wanneer het door allerlei omstandigheden op de proef wordt gesteld - weigert te ‘werken’, is het waardeloos en onhoudbaar en dient het losgelaten te worden. De kwalificatie van pragmatische toepasbaarheid moet dus voortdurend in het oog gehouden worden, maar dit mag echter geen gemakkelijk excuus zijn om ongeduld, slechte voorbereiding, onnauwkeurig denken of een ongefundeerde kritische houding te verantwoorden. Vroeg of laat, moet de werkelijke toepasbaarheid van ideeën en inzichten op het niveau van de materiële wereld uitgetest worden. En op dit punt heeft magie meer gemeen met de wetenschap dan met de exoterische religie. En toch is magie geen wetenschap omdat ze nu eenmaal een ander belang hecht aan de proefnemer die de test uitvoert. In de wetenschap is de proefneming, de test, alles. In de magie, zijn echter alle proefnemingen, van welke aard ook, ondergeschikt aan het Grote Werk, dat wil zeggen dat ook de ontwikkeling en de integratie van de persoonlijkheid van de proefnemer deel uitmaakt van de proefneming, dat ook de tester in de uitvoering van de test, getoetst en getest wordt. En net daarom is het zo belangrijk dat zelfs de kleinste proeven en werken van ganser harte en met de grootst mogelijke betrokkenheid worden uitgevoerd. Dit is trouwens een van de voornaamste werkzaamheden in de meester-leerling relatie binnen het magische onderricht: de leerling in staat stellen om totale aandacht te schenken aan elk onderdeel van het avontuur, zonder daarbij een half en argwanend oog te houden op zijn/haar plaats en verworven positie in het grotere geheel. Deze onderlinge relatie tussen het Grote en het Kleine werk is niet alleen van toepassing in de geestelijke werkplaats, maar ook in ons dagelijks leven, waarin we ons in zekere zin als alchemisten aan het werk kunnen zien. Want de essentie van de alchemie bestaat immers uit een hernieuwde en praktische samenwerking van geest en materie waardoor we voortdurend ontwikkeld, bewerkt en gevormd kunnen worden naar het beste waartoe we in staat zijn, of we nu schilders, beeldhouwers, musici, koks, ouders, leraren, artsen of staatslieden zijn. En naarmate onze aandacht wordt opgenomen in wat we doen en ons werk hierdoor tot grotere volmaaktheid gebracht wordt, kunnen we ons ook steeds meer bewust worden van de osmose die er plaatsvindt tussen de uiterlijke, materiële dingen buiten, en de geestelijke beginselen in onszelf die ons in staat stellen om dat werk überhaupt te doen. Net als de alchemist, zullen we stap voor stap leren ontdekken dat wanneer deze innerlijke harmonie en grotere perfectie tussen geest en materie wordt bereikt, het uiterlijke materiaal niet langer een levenloos ding kan blijven. En net daarom kunnen we ons allemaal, of we nu als koks, diplomaten, als leerkrachten, ouders of in andere hoedanigheden aan de slag zijn, en in om het even welke leefomgeving of werksfeer, echte magiërs noemen.” - Melita Denning & Osborne Philips, 'The Magical Philosophy: book 1,' Llewellyn Publications, 1974. - Foto: 'Melita Denning' was het pseudoniem van Vivian Godfrey, een Jungiaanse geleerde, die samen met haar man Leon Barcynski, ook bekend als 'Osborne Philips', veel boeken over magie schreef. Haar belangrijkste werk was het presenteren van de magische Ordo Aurum Solis-filosofie en -praktijk, aan een groter publiek. Ze stierf in 1997. “De meeste mensen hebben geen oog voor magie en bewegen zich door een ogenschijnlijk lege en zinloze wereld. Ze vervelen zich stierlijk en weten hoegenaamd niet hoe daar iets aan te doen. Ze worden levend verteerd door verlangen en zijn al dood voordat ze gestorven zijn. Maar ik heb een kleine theorie die ik hier even uit de doeken wil doen, als ik mag. Wat is het dat jullie tot magiërs of mensen maakt? Intelligentie? Dapperheid en vriendelijkheid? Of is het iets bijzonders? Dat zou het inderdaad allemaal kunnen zijn. Maar ik zal eens iets anders vertellen: ik denk dat jullie magiërs zijn omdat jullie ongelukkig zijn. Een mens wordt immers magiër omdat hij pijn voelt. Hij voelt haarscherp het verschil aan tussen wat de wereld is en wat hij ervan zou kunnen maken. Of wat dacht je dat het kloppen van je hart in je borst anders was? Een magiër is sterk omdat hij meer pijn durft te voelen dan de anderen, want in zijn verwondingen schuilt zijn kracht. De meeste mensen echter, dragen hun hele leven lang die pijn lijdzaam met zich mee, omdat ze geen andere manieren kunnen vinden om er vanaf te geraken. Maar jullie, mijn beste vrienden, jullie hebben wel een andere manier gevonden. Jullie weten hoe de pijn te gebruiken, hoe het te verbranden en als licht en warmte gevende brandstof te hanteren. Jullie hebben met andere woorden geleerd om de wereld, die er vaak alles aan doet om jullie te breken, voor jullie te doen buigen. In zekere zin is zo’n pijnlijk gevecht tegen de bierkaai net zoiets als magie gebruiken. Het is een kwestie van precies de juiste woorden uit te spreken die het universum kunnen veranderen. Want door louter onbezonnen gepraat en gepalaver wordt vooral pijn veroorzaakt en schade aangericht, worden mensen door mensen weggejaagd die zich enkel beter kunnen voelen door het leven van anderen slechter te maken. Dus, kijk nog eens goed naar je eigen leven, al is het slechts voor één seconde, en ontdek de magische spreuk die daarin verborgen ligt: het is de sleutel waarmee je opnieuw je hart kunt openen. Stop met zoeken naar de volgende geheime deur die je naar het ‘echte’ leven zal leiden. Stop met wachten, want dit is het: er is niets anders. Het is hier en nu dat het te doen is, en je kunt maar beter besluiten om er volop van te genieten of je zal je voor de rest van je leven, waarheen je ook gaat, voor eeuwig en altijd, ellendig blijven voelen...” - Lev Grossman, 'The Magicians', Viking Press, 2009. - Foto: Lev Grossman is een Amerikaans schrijver en journalist. (1969 - ) “We moeten onszelf toestaan om na te denken, we moeten durven denken, ook al falen we daarin. Het ligt immers in onze aard om steeds weer te falen, veelal omdat we het plotseling onmogelijk vinden om onze gedachten nog verder te ordenen, omdat het denkproces nu eenmaal van ons vereist dat we elke gedachte die er is, elke mogelijke gedachte, dienen te overwegen. We hebben, net zoals alle anderen, zelfs zoals de grootse geesten, altijd grondig gefaald. Op een bepaald moment lukte het hen zelfs niet meer om nog verder na te denken, en hun denksysteem stortte in. Dat blijkt althans uit hun gecompliceerde, onleesbare geschriften, die we vreemd genoeg toch bewonderen omdat ze net het langst in de mislukking van het denken zijn blijven volharden. Toen begon ik te denken dat denken mislukken is. In theorie begrijpen we mensen wel, maar in de praktijk kunnen we ze niet verdragen, dacht ik dan weer. We gaan toch vaak met grote tegenzin met elkaar om en benaderen iedereen vanuit ons eigen denkbeeld. Maar, zo bedacht ik me opeens, we zouden mensen niet vanuit ons eigen standpunt moeten bekijken en behandelen, maar vanuit alle invalshoeken en zienswijzen. We zouden op zo'n manier met elkaar moeten omgaan, dat we volkomen onbevooroordeeld met elkaar in de omgang kunnen zijn, wat echter onmogelijk is, bedenk ik me net, omdat we eigenlijk altijd bevooroordeeld naar elkaar toe zijn. Waarop ik begon te denken dat woorden iemands gedachten kunnen ruïneren. Zelfs ze op schrift stellen maakt ze belachelijk, en als je desondanks toch nog steeds blij bent iets ten gronde te hebben behandeld en iets belachelijks op papier hebt kunnen zetten, weet je geheugen zelfs de greep op dit geruïneerde en belachelijke iets te verliezen. Iets op papier zetten kan iets geweldigs in een banaliteit, een absurditeit veranderen, dacht ik toen. En als je het op deze manier bekijkt, dan is alles wat er in de wereld verschijnt, bij wijze van spreken, altijd een te gronde gericht iets, een belachelijke zaak, wat dan weer betekent dat alles in deze wereld belachelijk en geruïneerd is. Toen bedacht ik me dat woorden uitgevonden waren om het denken te verachten, en dat ik zelfs zo ver zou durven gaan en stellen dat er woorden bestaan om het denken af te schaffen, en op een dag zullen ze daar, honderd procent zeker, ook in slagen. Hoe het ook zij, woorden trekken alles naar beneden. Niets anders dan depressie komt er uit woorden voort. Alles is wat het is en dat is alles, denk ik nu. Je zou haast gaan denken dat als we op deze manier allerlei betekenissen en mysterieuze verklaringen gaan blijven toekennen aan alles wat we voor waar nemen, aan alles wat er te zien is, en aan alles wat er in ons omgaat, we vroeg of laat vast en zeker nog eens compleet gek zullen worden, denk je ook niet?” - Thomas Bernhard, ‘Extinction’, Vintage International, 1982/2011 en ‘The Loser’, Vintage International, 1983/2006 en ‘Correction’, Vintage International, 1975/2010 - Foto: Nicolaas Thomas Bernhard was een Oostenrijkse romanschrijver, toneelschrijver en dichter. Bernhard wordt algemeen als een van de belangrijkste Duitstalige auteurs van het naoorlogse tijdperk beschouwd. (1931-1989) |
Categorieën
All
|